Taal en kleur

Na een paar dagen daagjes in het midden van Nederland ga ik het hier niet hebben over de oppeppende eigenschappen van oranje (deze kleur doet wonderen voor je humeur en je teint!).  Wel vond ik een interessant artikel in De Standaard over hoe kleur benoemd wordt in de taal, en hoe dat verschillen uitdrukt.  Blijkbaar denken wetenschappers dat hoe meer kleuren in een taal een eigen naam hebben, hoe rijper en rijker de taal is.  De volgorde van het ontstaan van kleurennamen blijkt daarin steeds ongeveer dezelfde te zijn: eerst komen zwart en wit, dan altijd rood, dan geel of groen, dan groen of geel, als zesde kleur wordt blauw benoemd.  Er werd ook verwezen naar een onderzoek van Vittorio Loreto en collega's van de universiteit van Rome die het ontstaan van kleurennamen virtueel simuleerden (wit en zwart werden hier niet in betrokken omdat wit alle kleuren samen is, en zwart afwezigheid van kleur, net zoals in de klassieke kleurenleer).

De volgorde van deze kleuren lijkt me wel logisch.  Als we als kind geboren worden, kunnen we in de moederschoot licht en donker onderscheiden, en ook het rood is de eerste kleur die we in die omgeving waarnemen.  Het is trouwens de eerste kleur die pasgeborenen kunnen zien en waarop ze reageren.  Het geel en het groen zijn kleuren die in de natuur (bomen, gras, planten, bloemen) zeer vaak voorkomen.  Het blauw is de kleur van de hemel: deze kleur zie je pas als je ook echt gericht naar boven kijkt.

Boeiend toch hoe natuur, kleur en taal met elkaar verweven zijn!

P.S. Dit thema komt ook zijdelings aan bod in mijn workshop voor professionals.  Ik ben trouwens volop bezig met de promotie van de workshops voor de zorgsector, het secundair onderwijs en het basisonderwijs.  Inschrijven aan last-minute prijzen kan nu nog!